01 Xul O sentimento básico de seguridade (I)

En certa ocasión, hai xa algúns anos, conversando sobre o desenvolvemento dos caracteres expresaba o meu interese sobre a conveniencia de coidar máis o desenvolvemento do carácter dos nosos fillos. O meu interlocutor mantiña a idea de que esta preocupación era irrelevante posto que necesariamente desenvolverían un ou outro tipo de carácter. Certo – foi a miña resposta – pero o asunto no que eu estaba non era tanto favorecer o desenvolvemento dun tipo ou outro de carácter, o cal, certamente, é irrelevante e quizais pouco posible, senón facilitar que o desenvolvemento do carácter, sexa cal for, ocorra do modo máis natural e saudable posible.

E niso persisto. Se a motivación da que partimos xeralmente para buscar afanosamente a saúde, e algúns o crecemento persoal, é o cesamento do noso sufrimento e, máis adiante, a apertura da conciencia e, máis diante aínda, o desenvolvemento da espiritualidade como punto culminante na obtención de Saúde, o carácter é, precisamente, o principal obstáculo pero tamén nosa principal ferramenta. Non parece, por tanto, mala idea o coidalo desde o principio. É dicir, axudar a que os nosos fillos desenvolvan O seu carácter proporcionándolles os apoios que ELES necesitan en cada momento.

Teño a sensación de que a actitude máis común #ante o proceso que implica o desenvolvemento da saúde é algo así como que temos que “fabricárnola”, con certa tendencia para esquecernos de que a palabra desenvolvo refírese a potenciar algo que xa existe en cada un, porque se non existise non podería existir. É máis, de que temos que conseguila nalgún sitio onde alguén nola proporcionará, nos sanará. Nada máis errado do branco.

É evidentemente certo que hai determinados lugares onde se propician estes procesos e determinadas persoas que axudan a iso, pero en definitiva só se trata de atopar o que sempre estivo en nós, nalgún recuncho escuro da nosa consciencia: a nosa propia orixe. Aínda que o intuímos, resúltanos bastante descoñecido, (e o descoñecido infunde certo temor), aínda que permanentemente mantívose no mesmo sitio, no núcleo do noso propio Ser. Certamente imos necesitar un guía, pero ninguén nolo vai a proporcionar sen o noso compromiso e esforzo persoal, e é perda de tempo e orixe de sufrimento buscalo fóra de cada un de nós. Outra cousa é que nos axuden a facer o camiño exploradores que dispoñen de mapas porque coñecen os territorios. Facer o Camiño depende de cada un. Esta é a ineludible responsabilidade individual.

O proceso de maduración evolutiva de neno a adulto nas nosas actuais condicións socioculturais conleva, en maior ou menor medida, certo oscurecemento do contacto co noso núcleo espiritual e amoroso, co noso ser orixinal, precisamente como consecuencia do inevitable desenvolvemento do carácter. Buscar a Saúde é facer unha viaxe de retorno facía o noso reencontro a través do carácter, unha acción tan inevitable como heroica que precisa de intención, vontade e confianza, ademais de guías coñecedores de algunhas, excepcionalmente de todas, as etapas do Camiño da Viaxe.

Canto máis san é o desenvolvemento do noso carácter menos nos apartamos do noso núcleo amoroso e menos dificultades atoparemos para o camiño, a condición de que non esquezamos que o carácter, por moi san que pareza, mentres permanece ancorado e condicionado polo inconsciente escurece e distorsiona as percepcións da nosa conciencia sobre nós mesmos e sobre o mundo, precisamente polos puntos que por non ser conscientes son cegos.

Para iniciar a Viaxe axuda saber que a perda de Confianza na Vida e en nós mesmos é a base sobre a que se desenvolven as distorsiones perceptivas sensoriais, emocionais e intelectuais do carácter (ou da neurose, tanto dá), e que este só nos proporciona unha fantasía de seguridade coa que suplir a perda de confianza. E axuda máis coñecer que a perda de confianza ademais de ser a orixe é, tamén, un artefacto do desenvolvemento do carácter, unha vivencia distorsionada e reactiva á nosa dolorosa realidade infantil, unha fantasía máis en definitiva que reforza neuróticamente a estrutura defensiva caracterial. Non hai nada que nos atemorice máis que as fantasías de abandono, falta de apoio e soidade, e o carácter vén tapar estes “buracos” polos que algunha vez nas nosas vidas tivemos que pasar e quedamos maltreitos.

Facer actos de confianza a partir de ter fe na idea de que a vida é o suficientemente sólida e segura como para sustentarnos, aínda que a nosa percepción distorsionada non nolo mostre así, é esencial para a Viaxe. Axuda a traspasar o medo que podemos sentir #ante a dolorosa sensación sen carga que queda ao disolver as estruturas caracteriales polas que sentimos protexidos, a pesar de que, (ou precisamente porque), realmente estannos alienando.

— Juanjo Albert – O Sentimento Básico de Seguridade (I)